Overal om ons heen vallen ouderen en het aantal meldingen van ernstig letsel neemt daarbij fors toe. Dat kost de samenleving 2,4 miljard per jaar (Schreuder, 2021). Blijkbaar vinden politici het pas nodig om beleid te bedenken als ergens een hoog bedrag aan gekoppeld is. Niet de pijn en ellende van vallende ouderen lijkt van belang maar het geld dat het ons als samenleving kost.
En wat voor beleid wordt daarop gevoerd? We moeten ouderen leren om beter te vallen!
Heeft iemand er ooit aan gedacht wat al die ouderen doen, die van gemeenten zogenaamd zelfredzaam moeten zijn? Ouderen die volgens het ondersteuningsplan van de gemeente moeten gaan leren om zelf taken op te pakken? Al die ouderen die in uren huishoudelijke hulp achteruit zijn gegaan? Waardoor ouderen uit armoede zelf maar op een trapje klimmen om datgene te gaan doen wat de huishoudelijke hulp van de gemeente niet meer mag doen? Omdat de gemeente zogenaamd vindt dat dit goed voor hen is, maar in de werkelijkheid alleen maar willen bezuinigen?
Passende ondersteuning
De Wet Maatschappelijke Ondersteuning is heel duidelijk. Gemeenten moeten mensen passende ondersteuning bieden toegespitst op hun persoonlijke omstandigheden. Deze ondersteuning is van het rijk naar de gemeenten gegaan omdat gemeenten dichter bij de inwoners zouden staan, de inwoners beter zouden kennen en dus betere ondersteuning zouden kunnen regelen. De praktijk is echter dat de meeste gemeenten met een afstreeplijstje naar de inwoners gaan, het zogenaamde normenkader, en aan de hand daarvan proberen zo weinig mogelijk hulp te bieden. Ieder gemeente werkt daarbij inmiddels met zo ongeveer hetzelfde lijstje. Ondertussen wekken ze wel de schijn van “aandacht voor de persoonlijke omstandigheden” want we doen toch een keukentafelgesprek? Dat keukentafelgesprek is in de meeste gevallen een farce bedoeld om de werkelijke doelstelling van de gemeente te verhullen; namelijk de bezuinigen op huishoudelijke hulp.
De huishoudelijke hulp wordt onder het mom van ‘eigen kracht’ vooral gestimuleerd om tegen ouderen te zeggen: “dat kunt u nog wel zelf” in plaats van: “het zou beter zijn als u dat voortaan niet meer zou doen”. Ik vraag mij af hoeveel valincidenten we zouden kunnen voorkomen als we mensen echt de hulp zouden bieden die nodig is in hun persoonlijke situatie. Hoeveel leed we daarmee zouden kunnen voorkomen. En om beleidsmakers aan te spreken, hoeveel miljarden we daarmee zouden kunnen besparen.
Bronvermelding
Nieuws
